Bizi Takip Edin

DÜNYA BASINI

Valday Kulübü: Şu an Rusya taraftarı aday Erdoğan gibi görünüyor ama bu boş bir umut olabilir

Yayınlanma

Çevirmenin notu: Seçim arifesinde Millet İttifakı’nın adayı Kemal Kılıçdaroğlu’nun “Rusya’nın seçimlere müdahale ettiği” yönündeki iddiaları son birkaç gün boyunca gündemi epey işgal etti. Kılıçdaroğlu, “deep fake” videoların arkasında Rusların olduğunu iddia ediyor. Devamında alternatif basında, geldiği yerde bile rağbet görmeyen ve bayatlamış olan 2016 ABD seçimlerine müdahale iddialarına atıflar yapıldı. Bunun hangi motivasyonla yapıldığını kestirmek zor. Üzerine sosyal medyada Yuriy Mavaşev adında, lobici olduğu bariz bir ismin Erdoğan taraftarı sözleri “Rus uzmanın değerlendirmesi” şeklinde atıflar buldu. Valday Kulübü Program Direktörü Oleg Barabanov, Erdoğan’ın Rus kamuoyundaki imajını ve ülkede seçimlerin nasıl değerlendirildiğini gayet soğuk ve net gözlemlerle anlatıyor. Ben birkaç şey daha eklemekte yarar var diye düşünüyorum; hafta içinde Axel Springer’a ait Politico’da “Avrupalı liderlerin Erdoğan’ı özleyeceği” şeklinde bir değerlendirme yer bulmuştu. Yine ABD’nin eski Ankara Büyükelçisi ve Suriye Özel Temsilcisi James Jeffrey’in, Erdoğan’ın Ukrayna konusunda Washington yönetimi nezdinde memnuniyetle karşılandığı şeklindeki ifadeleri de çarpıcıydı. Kim ne derse desin, Türkiye Ukrayna’nın kayda değer silah tedarikçilerinden ve bu tartışma, Sırbistan’ın Ukrayna’ya Türkiye üzerinden silah tedarik ettiği iddialarının alevlendiği günlerde de Rusya’nın Kremlin’e yakın basınında tartışma yaratmıştı. Gören gözler, Moskova’nın bu sürece son derece ihtiyatlı yaklaştığını fark edebilir; zira Suriye, Akkuyu, Rus hububatına bağımlılığın artması, BOTAŞ’ın borcunun ertelenmesi gibi majör meseleler, Kremlin’in buraya herhangi bir ülke gibi muamele etmediğinin kanıtı sayılabilir.

Türkiye’deki seçimler ve Rusya’da endişe

Oleg Barabanov

Valday Tartışma Kulübü

12 Mayıs 2023

Valday Kulübü Program Direktörü Oleg Barabanov’a göre, hem Rus medyasında Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın imajına verilen şiddetli duygusal tepki hem de mevcut jeopolitik durumun anlaşılabilir keskinliği, Rus toplumunun Türkiye’deki seçimleri Türkiye’nin kendisinden biraz daha az heyecanla beklediği bir duruma neden oldu.

Türkiye’de cumhurbaşkanlığı seçimleri mayıs ayının ortasında yapılacak. Türk toplumu açısından önemi tartışmasız olan bu seçimlerin Rusya’da da yakından ve bazen de epey duygusal bir ilgiye nail olduğu hakikatini göz ardı edemeyiz. En apokaliptik tahminlere göre Erdoğan’ın kaybetmesi durumunda Rusya’nın son fırsat penceresinin kapanacağı ve durumun tamamen kasvetli bir hal alacağı okunabilir. Aynı zamanda Erdoğan kazanırsa da Rusya’nın iyi bir şey beklememesi gerektiği yönünde bir görüş var. Türkiye Cumhurbaşkanı, yıllardır Rusya’yı ustalıkla oyalıyor ve zaferinden sonra da aynısını büyük bir zevkle yapmaya devam edecek.

Genel manada değerlendirmeler kutuplaşmış vaziyette; hatta çift kutuplu olduğu bile söylenebilir. Her halükârda diyalektiktirler. Bu tahminlerin doğru olup olmadığını ancak zaman gösterir ama belki de Rusya’daki geniş kamuoyu (ve sadece buradaki uzmanlar değil) açısından, halkın yabancı bir ülkelerdeki seçime bu denli dikkat etmesinin çok önemli olduğunu kabul etmeliyiz. Görünen o ki, sadece Amerika Birleşik Devletleri’ndeki son birkaç başkanlık seçimi Rus kamuoyunda aynı duygusal tepkiyi ve bağlılık hissini uyandırdı. O dönem Ruslar “bizim adayımız” Trump adına kaygılanıyordu. Şu an Rusya taraftarı aday Erdoğan gibi görünüyor ama bu boş bir umut olabilir.

Durumun bu gerilimi bir yandan kavranabilir jeopolitik güç dengesinden kaynaklanıyor. Türkiye Cumhurbaşkanı’nın Rusya ile Ukrayna arasındaki ihtilafı çözme teşebbüslerinde önemli bir arabulucu, Bismarck’a benzer bir tür “dürüst komisyoncu” olarak oynadığı rol, Rusya için gerçekten de son derece önemli. Mevcut durum göz önüne alındığında ihtilafın üzerinden bir yıldan fazla zaman geçmişken yeri doldurulamaz gibi görünüyor. Kabul etmek gerekir ki Rusya ile Ukrayna arasında arabuluculuk yapmaya çalışan başka hiçbir dünya lideri Erdoğan’ın başardıklarının yakınından bile geçemedi.

Ancak burada, kendini Rus yurtseveri olarak tanımlayanlar arasında Rusya’nın bu müzakerelerde haksız tavizler verdiği ve karşılığında hiçbir şey almadığı görüşüne sıklıkla rastlanabildiğini belirtmek gerek. Sonuç olarak “İstanbul anlaşması” terimi Rus toplumunun bu kesiminde, Rus seçkinlerinin kazanma isteğinin olmamasını ve çeşitli şaibeli uzlaşılara duydukları arzuyu yansıtan olumsuz bir duygu halini aldı. Fakat tüm bunların doğru olduğunu varsaysak dahi burada Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın suçlanması da pek olası değil. Hakikaten de dürüst bir arabulucu gibi davrandı ve tüm bu geri kalanlar Rusya’nın iç meseleleriyle açıklanabilir.

Arabuluculuğun yanı sıra Rus toplumu için geriye kalan başlıca “dünyaya açılan pencere” olarak Türkiye’nin rolü de aynı derecede vazgeçilmez ve bu direkt olarak kabul edilmeli. Doğal olarak hem eski Sovyet coğrafyasında hem de ötesinde, mesele Körfez’deki Arap ülkelerinde başkaları da var. Ancak coğrafi, lojistik ve Ruslar için kültürel aşinalık ve “normallik” açısından (Türkiye’ye yönelik kitlesel turizmin uzun yıllar boyunca gelişmesi), Türk kentleri ve sahil beldeleri modern Rusya için hakikaten de dünyaya açılan bir numaralı pencere. Rusya’da bu pencerenin kapandığını görmek isteyenlerin bir elin parmağını geçmeyecek sayıda olduğu aşikâr. Burada Erdoğan’ın Ruslar arasındaki taraftarları ve aleyhtarlarının çıkarları sık sık kesişiyor.

Öte yandan modern gerçeklere ilave olarak Türkiye seçimleri arifesinde Rusya’da var olan yüksek duygusal yoğunluk, Türkiye Cumhurbaşkanı’nın Rus basını ve sosyal ağlarındaki son derece tartışmalı medya imajıyla açıklanabilir. Bu durum sadece geçen yıl ve mevcut çatışma için değil, büyük ölçüde öncesi için de geçerli.

Belki de Erdoğan’dan başka hiçbir yabancı siyasetçinin Rus basınında bu kadar kutuplaşmış (ve aynı zamanda sürekli değişen) sıfat ve değerlendirmelere maruz kalmadığını hatırlatmak yeterli olacaktır. 2014’ten itibaren Kırım ve Suriye haberleri gündemdeyken ilk başta “dost Recep”ti, yine neredeyse tekti. Ardından Rus savaş uçağının düşürülmesiyle dost düşmana dönüştü. Sona (Rus halkının geniş kesimleri açısından beklenmedik ölçüde) tekrar düşmanlıktan dostluğa geçildi. Rus televizyonlarındaki siyasi tartışma programlarının son derece keskin duygusal bileşenleri, belli bir bütünlükleri ve malzemenin sunumunda nüans eksikliği olduğu olgusunu dikkate alırsak sıradan bir Rus televizyon izleyicisi Erdoğan’ın önce dost, sonra düşman ve sonra tekrar dost olarak sunulmasındaki tüm bu diyalektik ikircikliliğe pratik anlamda tanık oldu. Doğal olarak bu durum kendi sonuçlarını da beraberinde getirdi. Sonuç olarak Erdoğan’ın kişiliğine yönelik duygusal tepki, en azından Rus televizyon izleyicileri arasında, şu anda gerçekten de en güçlü ve aynı zamanda çelişkili olanlardan biri.

Karabağ sorununun Rus medyasında, yine öncelikle televizyonda ele alınış biçimi de bunda rol oynadı. Benim öznel bakış açıma göre burada ilk olarak durumun basit bir siyah-beyaz seçimine kaymasını önlemek mümkündü ve bence bu yönde girişimlerde bulunulmasına rağmen bir tarafın tamamen “aydınlık” ve diğer tarafın “karanlık” olarak resmedilmesi söz konusu değildi. Ancak ikinci olarak Rus medyasını manipüle etme yönünde son derece aktif teşebbüsler olduğu izlenimini edindim. Nihayetinde Rus televizyonları, Karabağ sorununun her iki taraf açısından da başka bir savaş alanı haline geldi. Televizyonlardaki tartışma programlarımızın yukarıda bahsedilen duygusal keskinliği göz önüne alındığında sıradan izleyici aynı anda Erdoğan hakkında birbirini dışlayan ve uzlaşmaz — bir melek veya bir şeytan olarak — değerlendirmeler aldı.

Neticede hem Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Rus medyasındaki imajına verilen yüksek duygusal tepki hem de mevcut jeopolitik durumun kavranabilir keskinliği, Rus toplumunun şu anda Türkiye’deki seçimleri Türkiye’den biraz daha az heyecanla beklediği bir duruma yol açtı. Ancak beklemek için fazla vaktimiz yok ve bunu zaman gösterecek.

DÜNYA BASINI

Şin-Bet Direktörü, “Qatargate” skandalı yüzünden mi kovuldu?

Yayınlanma

Yazar

Aşağıda çevirisini okuyacağız makale, İsrail’in en çok okunan sol eğilimli gazetelerinden Haaretz’de yayınlandı. Makale Netanyahu’nun Şin-Bet Direktörü Ronen Bar’ı neden görevden almak istediğine dair yetkililerden gelen açıklamaların dışında başka bir kritik noktaya dikkat çekiyor.

***

Netanyahu’nun Şin-Bet direktörünü çirkin ve sarsıcı şekilde görevden almasının perde arkası

Netanyahu, İsrail’in kırılgan demokrasisinin az sayıdaki kalan bekçilerinden birini Trump tarzı bir yaklaşımla sadakati her şeyin üstüne koyarak saf dışı bırakmaya çalışıyor. Ancak, şu anda bu kararı almasının başka bir sebebi daha var.

Yossi Melman

İsrail Başbakanı Binyamin Netanyahu’nun, iç güvenlik teşkilatı Şin-Bet’in Direktörü Ronen Bar’ı görevden alma kararı eşi benzeri görülmemiş bir gelişme. İsrail’in 77 yıllık tarihinde, ülkenin iç istihbarat teşkilatının hiçbir başkanı daha önce görevden alınmadı.

Bugüne kadar yalnızca iki Şin-Bet direktörü, güvenlik krizleri nedeniyle başbakan ile yaşadıkları gerginlikler sonucu istifa etti: İlki 1963 yılında, İsser Harel’in Başbakan David Ben-Gurion’a istifasını sunmasıyla, ikincisi ise 1986 yılında, Avraham Shalom’un Başbakan Şimon Peres döneminde istifasıyla gerçekleşti.

Netanyahu, pazar akşamı yaptığı açıklamada Bar’ı görevden alma kararını güvenini kaybettiği için aldığını söyledi. Bu karar bekleniyordu; Netanyahu bunu aylar önce yapmak istiyordu, ancak yine de haber muhalefette ve politikalarına karşı çıkan halk arasında büyük bir şok ve öfke ile karşılandı.

Netanyahu, Bar’a karşı her zamanki yöntemlerini kullanarak harekete geçti: sızıntılar, çirkin imalar ve ona bağlı medya organları aracılığıyla karalama kampanyaları. Netanyahu ve ekibi, üç buçuk yıldır görevde olan Bar’ı, “zayıf bir yetkili” olmakla suçladı ve İsrail’in Hamas ile müzakere ekibinin bir parçası olmasına rağmen “gerçek anlamda müzakere yapmayı bilmemekle” itham etti. Son olarak, Bar’ın Netanyahu’ya “şantaj yaparak tam kapsamlı bir tehdit ve baskı kampanyası yürüttüğü” yönünde asılsız bir iddia ortaya atıldı.

Ancak, Başbakan’ın ani kararının ardında daha derin bir sebep yatıyor gibi. Bu sebep, Netanyahu’nun üzerindeki ağır baskıyı ve bunun karar alma sürecini nasıl etkilediğini gözler önüne seriyor.

Birkaç hafta önce Bar, İsrail polisi ile birlikte Netanyahu’nun iki sözcüsü ve eski bir stratejik danışmanı hakkında soruşturma başlatma kararı aldı. Bu isimlerin, Hamas gibi “terör örgütlerini” destekleyen Katar ile savaş sırasında dahi şüpheli mali işlemler gerçekleştirdiği iddia ediliyordu. “Qatargate” adı verilen bu skandalın, vatana ihanet sınırına varan suçlamalarla sonuçlanabilecek bir potansiyeli var.

Netanyahu’nun, iç istihbarat teşkilatının kendisine yakın isimleri soruşturduğu bir dönemde Bar’ı görevden almaya kalkması, açıkça bir çıkar çatışması yaratıyor. Bu durum, görevden almanın asıl amacının soruşturmayı engellemek olabileceği yönünde şüpheleri artırıyor.

Şin-Bet, Mossad ve Askeri İstihbarat ile birlikte İsrail’in üç istihbarat teşkilatından biri ve öncelikli görevi terörle mücadele etmek, casusluk ve ihanet eylemlerini ortaya çıkarmak. Ancak Şin-Bet’in Batı demokrasileri içinde benzersiz bir misyonu daha var: Yasalar gereği, ülkenin demokratik kurumlarını korumaktan da sorumlu.

Netanyahu ve hükümetinin şimdi “yargı darbesi” adı verilen rejim değişikliği planlarını yeniden devreye soktuğu bir dönemde İsrail demokrasisini korumakla da sorumlu olan Şin-Bet başkanının görevden alınması otoriter bir yönetimin ya da denge ve denetleme mekanizmalarından yoksun zayıflamış bir demokrasinin önünü açabilir.

Netanyahu görevden alma işlemini gerçekleştirme konusunda parlamento, kamuoyu ve yasal engellerle karşı karşıya. Ancak Bar’ın yakın zamanda görevden ayrılması halinde asıl kritik soru, onun yerine kimin atanacağı.

Eğer Netanyahu itidalli davranır ve Bar’ın iki yardımcısından birini seçerse ki Şin-Bet yetkililerinin tam isimleri kamuya açıklanamadığı için sadece “M” olarak bilinen yardımcısı önde gelen adaylardan biri, bu durumda Netanyahu bu atamayı en az zararla atlatabilir.

Şin-Bet’te istihbarat subayı olarak başlayan kariyerinde, Şin-Bet’in başkan yardımcılığına terfi etmeden önce Kudüs ve Batı Şeria bölümünün başına kadar yükselmiş, Arapça bilen deneyimli bir operasyon görevlisi. Profesyonelliğiyle tanınıyor ve Netanyahu’ya değil, devlete ve yasaya sadık biri olarak görülüyor.

Ancak, Netanyahu dışarıdan, kendisine sadakatiyle bilinen eski bir Şin-Bet yetkilisini atarsa, bu, Netanyahu’nun İsrail’in kırılgan demokrasisinin bir bekçisini daha ortadan kaldırmayı başardığını ve aynı şekilde kişisel sadakati her şeyin üstünde tutan ABD Başkanı Donald Trump’ın izinden gittiğini gösterecektir.

7 Ekim’de Hamas’ın düzenlediği saldırıdan bu yana, Netanyahu Savunma Bakanı’nı görevden aldı, İsrail Genelkurmay Başkanı, Askeri İstihbarat Şefi ve kıdemli IDF komutanları istifa etti. Ancak hâlâ sorumluluğu kabul etmeyen ve hesap vermeyi reddeden tek kişi Başbakan Netanyahu.

Okumaya Devam Et

DÜNYA BASINI

Suriye’nin sahil bölgesinde katliam nasıl başladı?

Yayınlanma

Lyon Üniversitesinde öğretim üyesi ve Washington Institute for Near East Policy’de uzman olarak çalışan coğrafyacı Fabrice Balanche, aşağıda yayınladığımız makalesinde Suriye’de HTŞ bağlantılı grupların Lazkiye, Tartus ve Humus’ta çoğunlukla Alevi sivillere yönelik gerçekleştirdiği katliamların izini sürüyor ve HTŞ’ye karşı silahlı isyanın, Alevi kasabalarına yönelik rastgele ve ölümle sonuçlanan mezhepçi müdahalelerin hemen ardından başladığına işaret ediyor. Balanche, yaşananların sorumlusunun Ebu Muhammed el-Colani lakaplı Ahmed eş-Şara olduğunu yazıyor. Fransız uzman, 7 Mart’ta yazdığı bir başka yazıda, katliamlar doruk noktasındayken, şöyle diyordu: “[Aleviler] Geçtiğimiz üç ay boyunca aşağılanma ve kötü muameleye maruz kaldılar. Cinayetler hâlâ çözülemedi ve devlet memurları ve askerler işlerini kaybetti. Kıyı kentlerinde, Humus’ta ve Şam’da bu topluluğa yönelik hakaret ve provokasyonlar olağan hale geldi.”


Şam’daki İslamcı rejimin resmi açıklamalarını tekrarlayan France Inter de dahil olmak üzere birçok medya kuruluşuna göre şiddet olaylarından “eski rejim destekçileri” sorumludur:

Askerlerin eski Esad rejiminin destekçileri tarafından saldırıya uğramasının ardından, Esad’ın kalesi olan Alevi bölgesinde 1.300’den fazla kişinin ölümüne yol açan bir şiddet dalgası yaşandı (Les massacres en région alaouite menacent la transition syrienne | France Inter), France Inter – 10 Mart 2025 Pazartesi, saat 8.17.

Gerçekte her şey 4 Mart’ta Lazkiye’de başladı. Önceki gece Lazkiye’nin işçi sınıfından bir Alevi bölgesi olan Datur yakınlarında Heyet Tahrir eş-Şam (HTŞ) üyeleri öldürüldü. Bunun üzerine HTŞ bölgeyi kuşattı ve sabahın erken saatlerinde ağır silahlarla saldırdı. Lazkiye’de ve bu bölgede yaşayan tanıdıklarım haberi duyar duymaz beni aradı. Alevilere yönelik şiddetin çoktan başladığını kanıtlayan görüntüler ve videolar gördüm. Tepeden tırnağa silahlı İslamcılarla dolu kamyonetler bölgeyi boydan boya kat ediyor, binalara rastgele ateş açıyor ve bölge sakinlerine domuz diyorlardı. Birkaç minibüs cesetlerle dolu olarak bölgeden ayrıldı. 5 Mart Çarşamba günü helikopterler Banyas’ın doğusundaki Alevi köyü Daliye’ye bomba yağdırdı. Burası yüz kadar türbeye ev sahipliği yapan ve saygın şeyhlerin dini eğitim verdiği ünlü bir Alevi hac yeridir; Esad rejimine askeri kadro sağlayan bir köy değil. HTŞ’nin saldırısı Alevi toplumunu hedef aldı.

6 Mart Perşembe günü HTŞ ve müttefiklerine ait pikap kortejleri sahil bölgesine akın etti ve dağı ele geçirmeye çalıştı. İşte o zaman bazıları pusuya düşürüldü. Önceki rejimin eski askerleri ve istihbarat ajanları bu tehdit karşısında pasif kalmaya hazır değildi. Mahir Esad’ın dördüncü tümenindeki üst düzey subaylardan biri olan Tuğgeneral Giyas el-Dali liderliğinde Suriye sahilinde “Askeri Konsey” kurulduğunun açıklanması, bu geniş çaplı askeri operasyon için bir bahane oldu. Çünkü bu “Alevi ayaklanması” sahil bölgesini kontrol altına almaktan acizdir.

Sonuç olarak, dağlarda sivillerin öldürülmesi arttı, aynı zamanda Alevi mahallesi El-Kussur’un gerçek bir katliama sahne olduğu Banyas kasabasında da. Yüzlerce kişi öldürüldü. Bugün, 10 Mart’ta, geçici başkanın yatıştırıcı güvencelerine rağmen, önceki günlerde olduğu gibi aynı yöntem kullanılarak Kadmus çevresinde şiddet devam ediyor. 200 araçlık bir kortej belirli bir bölgeye doğru ilerliyor ve 20 ila 30 araçlık gruplara ayrılarak bir köyü işgal ediyor. Bütün aileler katlediliyor ve önlerine çıkan herkes öldürülüyor. Evler elbette tamamen soyuluyor. Bu gerçekten de HTŞ ve müttefikleri tarafından gerçekleştirilen bir dizi baskındı. Yeni rejimin güvenlik güçleri doğrudan sorumlu tutulmamak için doğrudan müdahil olmaktan kaçınıyor. Diğer cihatçı ve İslamcı grupların harekete geçmesine izin veriyorlar.

Eş-Şara ve HTŞ’nin suçluluğunu küçümsemeyi bırakmanın zamanı geldi. Bu operasyon dikkatlice Şam’dan planlanmıştır. Geçtiğimiz üç ay boyunca Aleviler faili meçhul cinayetlerin hedefi oldular ve ülkenin tüm kötülüklerinden sorumlu tutuldular. Suriye’de Sünni bir İslam Cumhuriyeti kurulmuştur; bu da halk için Esad rejimi kadar korkunç olacaktır. Fransa ve Avrupa, eski bir El Kaide yöneticisi olan Ebu Muhammed el-Colani olarak da bilinen eş-Şara’yı mutlak güç arayışında desteklememelidir.

Okumaya Devam Et

DÜNYA BASINI

Ukrayna’da madene hücum

Yayınlanma

Çevirmenin notu: Aşağıda çevirisini sunduğumuz değerlendirme yazısı, Birleşik Krallık’ın küresel güvenlik stratejileri üzerine çalışan ve Batı sermayesini merkeze alan analizler üreten düşünce kuruluşu RUSI’den. Yazı, ABD’nin Ukrayna’nın maden kaynaklarını Batı tedarik zincirine entegre etme girişiminde karşılaştığı düşük emtia fiyatları, yatırım riskleri ve Çin’in piyasa hâkimiyeti gibi stratejik engellere odaklanıyor. Ancak ABD’nin Ukrayna’da madencilik sektörünü yönlendirme ve buradan jeopolitik kazanç sağlama hamlesi, yalnızca Çin’in bölgedeki etkisini kırmaya yönelik değil; aynı zamanda Amerikan sermayesinin jeopolitik çıkarlarını pekiştirmek ve krizleri fırsata çevirerek bölge ekonomisini küresel tekellerin denetimine açmak gibi daha derin bir dönüşümün parçası. Bu da Ukrayna’yı bir kez daha küresel güç mücadelesinde kendi kaderini tayin etme yetisini yitirerek, emperyal hesapların taşeron aktörlerinden biri olma rolüne mahkûm ediyor.


Ukrayna’nın maden zenginliğini ortaya çıkarmak, bir Trump anlaşmasından daha fazlasını gerektiriyor

Henry Sanderson
RUSI
28 Şubat 2025
Çev. Leman Meral Ünal

ABD, Çin etkisini sınırlandırmak amacıyla Ukrayna’nın maden gelirlerinden pay almaya hazırlanıyor; ancak piyasa koşulları, yatırım ve uygulama süreçlerini zora sokacağa benziyor.

İki ülke arasında yakın zamanda imzalanması beklenen anlaşma ile ABD, Ukrayna’nın maden kaynaklarından elde edilecek gelirlerden pay almayı garantilemiş görünüyor.

Bu hafta yayımlanan anlaşma metnine göre, nihai detaylar kesinleştikten sonra Ukrayna, doğal kaynaklarından elde edilecek olası gelirlerin yüzde 50’sini ABD-Ukrayna ortak yönetimli bir fona aktarabilecek.

Muhtemel ki her iki taraf da bu anlaşmadan stratejik faydalar sağlayacaktır. Ukrayna, madencilik endüstrisini geliştirme şansı elde ederken ABD, Çin’in, olası bir Rusya-Ukrayna barış anlaşması sonrası cevher kazancı elde etmesini engelleyecektir. Öte yandan, Çin yerine Batı tedarik zincirlerine entegre edilmiş bir Ukrayna’nın, Batılı karar alıcılar için önemli stratejik hedeflerden biri olduğunu söylemeye gerek yok herhalde.

Nitekim, Trump’ın ilk döneminde görev yapmış olan Cumhuriyetçi bir isim, ABD yönetiminin, kaynakları geliştirme amacından bağımsız olarak, yalnızca Çin’in bunları ele geçirmesini önlemek için bile böyle bir strateji izleyebileceğini belirtiyor. Anlaşmaya dair müzakereler ise, belirsiz yetkilerle donatılmış birden fazla ekibin kimi zaman aşırı taleplerde bulundukları, kimi zamansa agresif taktikler uyguladıkları haberlerinin gölgesinde geçiyor.

Çin’in pazar hakimiyetine karşı koymak

Ukrayna için bu sürecin başarılı olabilmesi, özel sektör yatırımlarını ülkeye ne denli çekebileceğine bağlı. Bu da Ukrayna’nın güvenliğinin ve diğer finansal desteklerin sağlanmasını gerektiriyor. Ancak maden projeleri her durumda, halihazırda fiyatların çok düşük olduğu Çin pazarlarıyla rekabet etmek durumunda kalacaktır. Tam da bu nedenle, Trump’ın öne sürdüğü gibi milyarlarca dolarlık gelir elde edilmesi pek de olası görünmüyor.

Ukrayna Jeoloji Araştırmaları Kurumu (USGS) eski başkanı Roman Opimakh’a göre Ukrayna, titanyum, grafit, lityum ve bazı başka nadir toprak cevherlerinin yanı sıra potansiyel olarak germanyumda da dünya pazarıyla rekabet edebilir bir pozisyonda.

Ancak bu cevherler, mevcut piyasa zorlukları düşünüldüğünde, önemli yatırımları gerektiriyor.

Elektrikli araba akülerinde kullanılan lityumu ele alalım. Ukrayna, ikisi cephe hattından uzakta olmak üzere üç potansiyel sert kaya lityum yatağına sahip: Dobra ve Polohivske yatakları.

Polohivske, Ukrayna’nın orta kesiminde, Kiev’in 200 mil [320 km] güneydoğusunda yer alıyor. Ruhsat sahibi ULM şirketi, 2028 yılında petalit cevherinden lityum konsantresi üretmeyi planlıyor. Ancak bataryada kullanılabilmesi için bu cevherin önce lityum karbonata, ardından ise batarya kalitesinde bir malzemeye dönüştürülmesi gerekecek.

Ukrayna aynı zamanda lityum-iyon bataryalar için gerekli olan grafit yataklarına da sahip. Avustralyalı Volt Resources şirketi, ülkede 1934’ten bu yana işletildiği belirtilen Zavalievsky madeninden grafit üretiyor. Ancak bu materyalin bataryalarda kullanılabilmesi için daha fazla işlenmesi gerekiyor. Şirket, bunu yapmak için ABD’de bir tesis kurmayı düşündüğünü, ancak bunun için ek sermaye gerektiğini kaydediyor.

Opimakh’ın tahminlerine göre sadece halihazırda keşfedilmiş lityum ve grafit yataklarını geliştirmek için dahi yaklaşık 1 milyar dolarlık yatırım gerekiyor.

Ancak lityum fiyatları 2022’den bu yana yüzde 80 oranında düştü; yatırımcılar bugün Avustralya gibi güvenli bölgelerde dahi yeni lityum arzına duyulan ihtiyacı sorguluyorlar. Bu durumda Ukrayna’ya yatırım yapmayı cazip kılacak ne gibi teşvikler sunulacak?

Trump’ın elektrikli araçlara karşı sabırsız tutumu

Politika yapıcıların, tasarılarını hayata geçirmeden önce önemli bir hazırlık süreci geçirmek zorunda oldukları görülüyor. ABD ve Avrupa, bu cevherlerin herhangi bir jeopolitik fayda sağlamasından önce, onları satın alacak sanayileri inşa etmeli; aksi takdirde bu kaynakların Çin’e yönelmesi riski ortaya çıkacak.

Fakat ABD’nin yenilenebilir enerji konusundaki mevcut yönelimi bu durumu biraz sekteye uğratıyor. Trump, Biden’ın elektrikli araçlara ve temiz enerjiye yönelik sübvansiyonlarını kaldırma taahhüdünde bulunmuştu; oysa bu sübvansiyonlar, Batı’da batarya fabrikaları ve temiz enerji tedarik zincirlerini oluşturmak için gerekli olan talep desteğini sağlıyordu.

Sonuç olarak Çin, arz ve talep üzerindeki hakimiyeti sayesinde bu madenlerin birçoğunun fiyatlarını hala etkin bir şekilde kontrol edebiliyor. En büyük maden tüketicisi olarak, Çin’in iç politikaları fiyatları doğrudan etkileyebilir. Ayrıca işlenmiş cevherlerin büyük bir tedarikçisi olarak piyasaları arz fazlası ile doldurma kapasitesine de sahip.

Elbette Pekin’in arkasına yaslanıp Batı dünyasını sessizce izlemesi beklenemez; zira yüksek teknoloji ürünleri üretiminde dünyaya liderlik etmek, Çin’in temel küresel stratejilerinden biri.

Trump’ın madenlere yönelik yaklaşımı, Çin’in uzun süredir dünyayı nasıl gördüğünü de yansıtıyor: Pekin, 2000’lerin başından ortalarına kadar, kaynak karşılığında kredi anlaşmaları yapma stratejisini öncülüğünü yaparak dirençli tedarik zincirleri oluşturmayı hedeflemişti.

Ancak ortada duran en büyük soru, ABD’nin jeopolitik hedeflerine ulaşmada özel sermayeyi nasıl dahil edeceğidir: Ukrayna’ya yatırım yapmaları için özel şirketlerin çok daha fazla desteklenmesi gerekecek.

Mevcut anlaşmada yer alan ve ABD’nin “istikrarlı ve ekonomik olarak müreffeh bir Ukrayna’nın geliştirilmesine yönelik uzun vadeli mali taahhüdü”nü sürdürdüğüne dair ifadeler yeterli olmayacaktır.

Örneğin, ABD Uluslararası Kalkınma Finans Kurumu’nun bahsi geçen projelere yatırım desteği sağlaması gerekecektir.

Avrupa da madencilik projelerinin finansmanına katkıda bulunmalıdır. Temmuz 2021’de Ukrayna ve AB, Hammaddelerde Stratejik Ortaklık Memorandumu’nu imzaladı. Fakat Avrupa, ABD’nin bu hafta imzaladığı anlaşmaya dahil edilmedi.

Ancak, Ukrayna’nın gelecekteki cevher gelirlerinden pay almak için bir anlaşma imzalamak, ABD’yi veya şirketlerini bu cevherlerin küresel piyasalardaki dalgalanmalarından korumaz ve yine Çin ile rekabet konusunda zafer garantisi vermez.

Trump’ın şekillendirdiği bu yeni dönemde, ABD’nin, bu hafta imzalanacak anlaşmanın mürekkebi kurumadan, stratejisini kararlılıkla hayata geçirebilecek direnç ve sürekliliği sağlaması gerekiyor.

Okumaya Devam Et

Çok Okunanlar

English